Jackrabbit
Een scenario gebaseerd op een waargebeurd verhaal toont aan dat de natuurwet de wet is die ons toevalt als we beseffen dat we een onderdeel zijn van diezelfde natuur, dankbaar voor zijn voedselrijke bron.
In de woestijnen en steensteppes is er slechts één gedragsregel die dieren hanteren, wees niet actief op het heetst van de dag, dit kost veel te veel energie en leidt tot directe uitdroging met de dood als gevolg.
Joshua Tree,
* Op 26 augustus 2011, reed een Nederlander met zijn Duitse vriendin vast met een Dodge Charger op een 4-wheeldrive route door Joshua Tree National Park, ze werden beide dood aangetroffen.
Onderzoek wees uit dat ze na het vastlopen naar de doorgaande weg waren gelopen, waarschijnlijk om hulp te halen. In hun auto werden later flessen water aangetroffen en als ze daar waren gebleven, zou er weinig aan de hand zijn geweest en zouden dezelfde reizigers die ze 's avonds ontdekten nog springlevend zijn geweest.
De beweegredenen om deze doodlopende track in te gaan zijn niet duidelijk, ze konden het ook niet navertellen.
Jackrabbit,
Een onbekommerde reiziger rijdt tegen zonsopgang midden in Death Valley als zijn auto vastloopt op een onverharde weg, stapt hij zijn auto uit en heeft geen mobiel bereik als hij tegen zijn autoportier leunt en naar het uitgestrekte landschap kijkt.
Als hij een jackrabbit met enorme oren snel achter een schaduwrijke steen ziet verdwijnen, in zijn strategie van leven en dood houdt hij zich stil. Het schouwtoneel van de uitgestrekte vlakte in het woestijnlandschap, hij die overleeft in de wet van zijn natuur.
Hoewel de reiziger in zijn herinnering de reis goed had voorbereid, had hij nooit verwacht dat hij zich in zo'n uitzichtloze situatie zou bevinden en naar zijn flesje water kijkt en deze tot de laatste druppel leeg drinkt.
De grote promenade van heuvels en steen bieden geen enkele schaduw of nabij gelegen boom waar hij kan wachten om hulp.
In het geval dat hij wordt getroffen door een warmteshock, is zijn situatie levensbedreigend. De reiziger is niet in staat zijn akoestische omgeving te begrijpen, dus denkt hij erover na wanneer hij een unieke lichtsituatie van vervormde reflectie op het brekingsindex een luchtspiegeling kan zien.
In de fata morgana van het vreemde landschap is een oase van vloeibaar water, waar hij de sporen van zijn reflectie volgt. Het schouwspel is bepalend voor zijn keuze als hij besluit om enkele kilometers te gaan lopen op het gele zand.
Hij beschouwt zijn illusie als het raadsel van de wandelende stenen, een vreemde begoocheling die zich voortzet onder het ijs van de brandende zon. Hij is hoopvol om de oase te bereiken en het geluk van zijn redding vindt.
Maar als de zon hoger aan de blauwe hemel komt te staan met een stijgende temperatuur van toenemende hitte, moet hij vechten om deze kokende hel te overleven.
Hij weet waarschijnlijk niet eens meer hoe hij in zijn onbezonnenheid aan zijn helse reis begon als hij met zijn armen omhoog reikt naar het licht van de alsmaar hete zon.
De reiziger was zich niet bewust dat hij in de ongerepte natuur een bron van voedselrijke voorziening is. Wanneer hij machteloos tussen de gele zandheuvels staat te schreeuwen, is er geen enkele ziel die hem hoort of ziet en hem alsnog te hulp schiet.
Als cirkels van zwevende aasgieren die neerstrijken vlak voor zijn gezicht met zijn lichaam half bedolven onder het stoffige zand, zijn scherpe snavels vol schaduwrijke duisternis, als hij zijn ogen sluit in een laatste zucht.
Voedselrijk is zijn bron als sprankjes weefsels tussen zijn botten de dwalende gasten weer in het niets laten verdwijnen.
Macabere is het beeld uit stof dat hem zal doen terugkeren naar zijn oorspronkelijke oase waar hij zijn leven in de fata morgana begon als een roepende in de woestijn.
De jackrabbit die zich achter een steen verschool, zal voor zonsondergang nadert enigszins rustig rondscharrelen als hij angstig van angst zijn laatste overwinning zag.
©️2023 Xandra van Rossem
Reacties